Vrijdag 7 september

De laatste schooldag van de eerste week. Tjemig wat is dat snel gegaan. Wat is er ook veel in gebeurd. De kinderen zijn intussen behoorlijk aan ons gewend. Als we 's-morgens het terrein opgelopen komen en de sleutel van de school en de lokalen ophalen bij de wachter, komen de kinderen al naar ons toe gerend. Ze beginnen te vertellen dat ze voor 09.00 uur klaar moeten zijn om de school binnen te gaan. Ze zijn allemaal op tijd omdat ze weten dat ze er een stikker mee kunnen verdienen. Ze gaan ook voor de trap staan. "Line up please" is voor hen het teken om dat te doen. Onze Mongoolse collega's hoeven er niet bij te helpen. Over het algemeen zijn ze er nog niet. Ook vandaag kwamen ze een half uur te laat op school. Gelukkig is het nu geen enkel punt meer. (We beseffen dat dit heel snel is gegaan.) De kinderen weten intussen wat wij van ze verwachten. Vandaag hebben we het iets moeilijker voor ze gemaakt. Normaal komen ze bij ons in de bibliotheek zitten en gaan wat lezen. Vandaag moesten ze in hun eigen klas gaan zitten. We hebben ze de opdracht gegeven om een portret te tekenen van zichzelf. Dit portret wordt gebruikt als voorkant voor hun Engelse boek. Natuurlijk zijn er een paar slimmerikken die onze opdracht snappen en dat doorgeven aan de rest van de groep. Het was snel uitgelegd en ze snapten ook meteen dat ze er een extra stikker mee konden verdienen als het goed ging. Nou... ze gingen er voor en ja hoor... snel aan de slag. Helemaal te gek! Natuurlijk zijn er de uitzonderingen, maar dat zijn er slechts een paar. Er zijn prachtige voorkanten uitgekomen. Toen de eigen leerkrachten binnen kwamen gingen ze vol trots vertellen, althans... dat maakten wij eruit op want het ging in het Mongools, wat ze hadden gedaan en dat ze er een stikker mee hadden verdiend.

De Engelse lessen gingen erg leuk! Sommige kinderen pikken het snel op. Ze snappen de dialogen die we met ze doen, ze snappen de opdrachten die ze krijgen (lang leve de lichaamstaal) en ze genieten van de wedstrijdelementen en liedjes in de lessen. Intussen praten we alleen maar in het Engels en pikken ze veel op. De uitspraak van de kinderen is nog niet altijd helemaal perfect, maar daar wordt dus ook aan gewerkt. Zelfs de kleintjes in de eerste klas zijn leergierig. Aan het einde van de schooldag konden we degene die de afgesproken aantal stikkers hadden gehaald de beloning geven. Trots! Giga trots waren ze.

Toen we naar huis gingen kwamen we een paar secondary leerlingen tegen die net thuis kwamen. We baalden er de afgelopen week een beetje van dat we daar eigenlijk niets mee hebben kunnen doen. Maar goed dat we vanaf morgen in Gachuurt gaan wonen. Dan hebben we ook tijd om met hen te kunnen werken. Bijna al die oudere kennen ons dus al langer omdat we ieder jaar in de meivakantie komen. Vanaf morgen zien we ze thuis komen en kunnen we met hen naschoolse activiteiten gaan doen en gewoon kletsen en aandacht geven.

Omdat we gaan verhuizen van Ulaanbaatar naar Gachuurt zullen we niet altijd het gemak hebben van internet. Dus een update komt er misschien niet iedere week. In de weekenden kunnen we gemakkelijk naar UB toe. Dan zoeken we wel een plek op waar we van WIFI gebruik kunnen maken. Eerst maar eens verhuizen!