Oud op Nieuw en de laatste week van Willemien in Mongolië!

Oud en nieuw vieren in het weeshuis was echt een succes! We hebben op oudejaarsdag de eetzaal versierd en aangekleed. We hadden vanuit NL versiering gekregen, gemaakt door leerlingen van enkele groepen van De Hilt, van mijn zus en ons neefje. Willemien had het meegenomen. Nou… dat kwam dus helemaal goed van pas. Aangevuld met ballonnen werd het een hele sfeervolle zaal, geschikt voor een feestje. ’s Morgens hebben we met de primary kinderen geoefend wat niet echt meeviel, want… tjemig… wat waren ze opgewonden en druk. Echter… toen we om 20.00 uur begonnen aan het feestje was iedereen gekalmeerd en gemotiveerd om er een te gek feestje van te maken. En… dat is het ook geworden! De optredens gingen goed en de Plastic Fashion Show was een groot succes. Ieder huis had er voor gezorgd dat ze een model hadden met een prachtige design jurk. Helemaal super! Het was enorm moeilijk om te moeten kiezen wie er nou de eerste prijs had verdiend. We hadden dat al een beetje ingeschat en daardoor was Stanny op het idee gekomen om een grabbelton te maken met daarin prijsjes. En… op de avond zelf hebben we de applaus  meter geïntroduceerd. De combinatie van deze twee dingen viel in goede aarde. De kinderen hadden dan ook een hele geslaagde avond gehad. Als klap op de vuurpijl kregen ze ook allemaal nog een cadeautje en de beste wensen voor 2013. Leuk leuk leuk om te zien hoe de kinderen hier mee omgingen. Sommige kinderen kwamen ons bedanken. We kregen van de kok en Enkgerel (één van de weeskinderen die voor kok leert en hard had meegeholpen.) een hele mooie en lekkere eigen gemaakte taart aangeboden. Smullen! Om 22.15 uur was het afgelopen. De kinderen gingen terug naar hun huizen en in het Baby House kon er nog een film gekeken worden. Een heel goed initiatief van Tsatsaa (huismoeder van het Baby House) om een nieuwe Dvd-speler in het huis te zetten en in de huiskamer met de kinderen te kijken. Super en beter als in de bibliotheek met ons! De huismoeders zullen het moeten gaan draaien omdat we weg gaan. We hebben wel gemerkt dat ze vervolgens op 1 januari een marathon hebben gehouden in films kijken. Dat is nou ook niet de bedoeling in de toekomst, maar dat zullen we nog met hen gaan bespreken. We hebben de eerste dag van het nieuwe jaar gebruikt om de school Kerstversiering vrij te maken en te poetsen. Zodat het klaar zou zijn voor onze tweede helft van ons vrijwilligerswerk hier in het weeshuis. De tweede helft gaat bestaan uit het langzaam afbouwen van onze taken en overdragen aan de mensen die uit Mongolië komen en hier in Lotus werken. Op 2 januari was het weer een gewone dag in Gachuurt en in het Lotus Children’s Center. Er was gewoon weer school en alles is weer terug bij het normale. Dus een gewone lesweek. Nou is het in Mongolië en hier in het weeshuis en op de school niet zo heel snel een normale week omdat er altijd wel iets gebeurd wat anders is als “normaal”. Maar dat maakt het werken hier ook leuk en afwisselend.  De 3de januari hebben we in de ochtend de kinderen binnen gelaten in de school en op het moment dat de leerkrachten kwamen zijn wij met Willemien vertrokken naar Ulaanbaatar. Haar twee weken zaten er bijna op en we wilden nog twee dagen samen in UB zijn. In het Lotus Guest House hadden we plaats op de verdieping waar we met de Dappere Dodo’s van De Hilt ook gebruik van gaan maken. We konden mooi van de gelegenheid gebruik maken om foto’s te maken en een PowerPoint te maken voor de leerlingen. In de stad hebben we lekker gerelaxt, rondgelopen, lekker gegeten en regelmatig over het Lotus Children’s Center, de Lotus School, de kinderen en ons werk hier maar ook over de 14 dagen in april met de Dappere Dodo’s gepraat. Willemien is op een heel goed moment naar Mongolië gekomen. Stanny en ik zaten even op een moment dat je het even niet meer weet. Zo’n moment waar je twijfelt of je het goed doet, of het wel zin en effect heeft waar we mee bezig zijn. Dus de objectieve blik, de feedback en de gesprekken met Willemien kwamen op het goede moment. Zij kwam een kijkje nemen bij ons werk met de kinderen en kon het beoordelen en inschatten. Hier hebben we heel veel aan gehad. Willemien maakte de opmerking dat wij eigenlijk een ouderwetse ZMOK-school en een weeshuis draaien en dat het wel degelijk ontwikkelingswerk is. Ze kon goed aangeven wat we al doen, wat we hebben bereikt en hoe de kinderen op ons reageren en wat ze laten zien. Wat belangrijk is om ons op te gaan richten in de laatste maanden. We zijn er eigenlijk wel trots op! We kunnen er in de tweede helft goed tegen aan met duidelijk in ons achterhoofd de afbouw, overdracht en het afscheid in het verschiet. We werken naar drie belangrijke momenten toe. Dat is het White Moon Celebration (in het Mongools Tsagaan Sar), wat het Mongoolse Nieuwjaar is. Dan de twee weken dat de leerlingen van De Hilt hier hun maatschappelijke stage komen lopen en vervolgens het einde van ons vrijwilligerswerk hier in het Lotus Children’s Center.

Op 4 januari begonnen we de dag samen met Jörgi. Een goede vriend van Didi die al lang hier in Mongolië woont. Hij had nog een aantal prachtige traditionele Mongoolse jassen. Wij passen natuurlijk en… uiteindelijk hebben we ieder een prachtige jas gekocht bij Jörgi. Hij moest er vanaf omdat hij hier niets meer mee doet en kan doen. Dus we hebben hele goede kwaliteit voor een hele mooie prijs. Op de laatste dag van Willemien’s verblijf in Mongolië hebben we verder nog de laatste inkopen gedaan en zijn we naar de Gandan Tempel geweest. Wederom heerlijk gegeten, dit keer in een Indiaas restaurant en gerelaxt in het Guest House. We zijn, voor ons doen, vroeg naar bed gegaan. Logisch, want ja… de volgende dag vroeg op om naar het vliegveld te gaan. Om 10.00 uur kon Willemien inchecken en namen we afscheid. Heel vervelend, want ja… de twee weken waren omgevlogen en super leuk! Gelukkig zien we elkaar snel weer terug! Op 16 april land Willemien al weer op Mongoolse bodem samen met de Dappere Dodo’s van De Hilt (Bart, Bram, Brenda, Martijn, Quido, Rob, Tijmen en Urbaan)  en Nicole, Nienke, Natalie en Ricardo. Dus… dat is heel snel!

Vanaf het vliegveld zijn we met een taxi terug gegaan naar de stad en daar zijn wij met de bus doorgereisd naar Gachuurt. Om 12.00 uur kwamen we in het weeshuis aan. We waren blij weer in Gachuurt te zijn. De drukte van Ulaanbaatar achter ons te laten en in ons eigen gastenverblijf te zijn. Het was ook helemaal niet erg om weer omringd te zijn door de kinderen die meteen op de stoep stonden en binnen kwamen om hun verhaal te vertellen. Binnen no-time kregen we alles te horen wat er de afgelopen dagen was gebeurd. Dat is zo leuk, je bent meteen op de hoogte van veel dingen. De kinderen vertellen gelukkig sowieso veel tegen ons. Ze worden steeds eerlijker en oprechter. Eén van de meisjes was op vrijdagavond gevallen op de trap voor haar huis. Ze had een hele dikke kaak, het was blauw en in de mond nog bloed. We hebben haar meteen met de huismoeder naar het ziekenhuis gestuurd. Toen ze in het begin van de avond terug kwamen bleek het gelukkig mee te vallen. Er was een foto gemaakt van haar hoofd. Het was zwaar gekneusd en ze heeft medicatie tegen de pijn gekregen. Gelukkig niets gebroken, daar waren wij een beetje bang voor omdat het er zo ontwricht en dik uitzag.  De rust is wedergekeerd in het Lotus Children’s Center.

Het is zo koud dat sommige secondary leerlingen vanuit school komen en ze dan bevroren wangen, oren of tenen hebben. Het doet pijn, dat kan ik je wel vertellen. Mijn vingertoppen van mijn pink, ringvinger en middelvinger van mijn rechter hand waren ook bevroren. Nou… dat voel je heel lang. Zeker als je ergens tegenaan komt. Vandaag kwamen we thuis van Ulaanbaatar en Stanny had last van bevroren tenen. Dit keer de verkeerde sokken aan en te lang in de kou van Mongolië.

Groetjes en dikke zoenen voor iedereen!

XXXSTANNY&FRITZXXX