De laatste weken staan in het teken van testen.

In de Lotus school  heerst rust. De structuur en de regelmaat werpen hun vruchten af. Een jaar les geven wordt aan het einde van het schooljaar getest. Heeft de inspanning van het afgelopen jaar zijn werk gedaan? Hebben de kinderen voldoende geleerd? Stanny is nu ook bezig om te kijken wat de kinderen van Lotus hebben opgestoken. Hoe is hun Engels? Ze vinden het allemaal super spannend, maar kijken er ook naar uit om te weten wat ze hebben gescoord. Er wordt in totaal vier keer getest en dan ook nog het Engels lezen en spreken. We bemerken dat het allemaal ook afhangt van hoe goed ze geconcentreerd zijn. Voor sommige gold dat de eerste keer minder goed ging als de tweede keer. Ze hadden niet in de gaten hoe het zou gaan en daardoor waren ze zenuwachtig en minder goed geconcentreerd. Bij de tweede test scoorden de meeste duidelijk hoger. Van de 29 leerlingen zijn er vier die wat minder goed uit de verf komen. Logisch natuurlijk, want niet iedereen heeft een talen knobbel.

Het blijft moeilijk om het afternoon curriculum goed te laten functioneren. Het gaat meestal een paar dagen goed. Dan is iedereen er en zit het rooster goed in elkaar. Echter… dan komen er weer huismoeders niet opdagen. Om verschillende redenen. De structuur is meteen weg. Dat is gigantisch balen en vooral heel vervelend! Je ziet het op meerdere vlakken gebeuren. Nieuwe regels en afspraken worden gemaakt en dat gaat een paar dagen goed. Vervolgens houden mensen zich er niet aan en verslonst het. Weg idee en weg structuur. Dit is waar Didi al bijna 20 jaar tegen probeert te vechten. Het lijkt niet op de harde schijf te zitten bij de Mongoolse medewerkers van Lotus. We weten natuurlijk niet of het iets Mongools is, maar bij Lotus loopt het zo. Je moet de hele tijd achter hun vodden aan zitten en mensen aan de afspraken houden. In de huismoeder training van afgelopen zaterdag zaken maar wéér opnieuw afgesproken en wéér proberen puntjes op de i te zetten.

Afgelopen zaterdag was een flinke lange werkdag. We waren ’s morgens begonnen om de laatste tegels tegen de muur te bevestigen bij de Lotus Shop. Het ziet er prachtig uit al die beschilderde tegels tegen de muur van de shop. Om 10 uur begonnen we met de container leeghalen. De schoenen voor het voorjaar moesten eindelijk verdeeld worden en andere kleren i.p.v. de winter kleding die nu nog wordt gedragen. De huismoeder training begon om 11 uur. Wederom zonder de social worker. Die stuurde een sms’je dat ze later zou komen. Tot en met de lunch waren dat onze hoofd bezigheden. Na de lunch volle kracht verder met het leeghalen van de container. De kinderen hebben enorm goed meegeholpen. Schoenen sorteren en netjes neerzetten in drie groepen: jongens, meisjes en kleintjes. Maar ook met het vouwen en sorteren per huis van de kleding. Vervolgens wachten op Didi. In die wachttijd hebben we ons niet verveeld. Er was een stevig conflict met een ouder meisje en twee huismoeders. Volop commotie en flink wat woorden (en geloof ons… niet alleen maar nette woorden) van beide kanten. We hebben geprobeerd het geheel weer tot bedaren te krijgen. Uiteindelijk een gesprek gehad met één huis (althans de huismoeder en de kinderen). Het ging daar mis. Helaas weer het Lady House. Toen dat was opgelost kwam de andere huismoeder om te zeggen dat ze haar baan wilde opzeggen. In tranen zei ze dat de kinderen zo tegen haar te keer gaan. Dat ze dit niet herkent in haar loopbaan met kinderen. Dat normaal gesproken kinderen respectvol met haar omgaan enz. enz. Het wordt ons hoe langer hoe meer duidelijk hoe weinig begrip de volwassenen hebben voor de situatie en achtergrond van de Lotus kinderen. Je moet hier respect verdienen. Het zijn namelijk allemaal, stuk voor stuk, kinderen die hechtingsproblematiek hebben. Ze vertrouwen niet zomaar iedereen… dat vertrouwen moet je verdienen. Je zult je als volwassene sterk moeten opstellen en in feite jezelf moeten bewijzen als persoon die ze kunnen vertrouwen en vervolgens gaan respecteren. En dat kost tijd… dat krijg je niet zomaar binnen 1 maand. Veel volwassenen snappen het niet, begrijpen niet hoe het werkt. Hier werden we vandaag een beetje moedeloos van. Gelukkig zijn er twee huismoeders, degenen die er ook het langst zijn, die het wel snappen. Hopelijk kunnen zij enige uitleg geven en het goede voorbeeld naar de andere huismoeders.

Het is erg leuk en goed om te zien hoe de kinderen hier mee omgaan. In de gesprekken die er dan zijn (allemaal in het Engels) zorgen zij vaak voor de vertaling. Ze vertalen en vertellen hoe het in zijn werk gaat, wat er is gebeurd en hoe het zou kunnen veranderen. Werkelijk… we hebben hard moeten werken in het begin van onze periode in Lotus, maar… het is gelukt. De kinderen doen het wederom enorm goed. Wat is dat toch met volwassenen… waarom lukt het hen niet en de kinderen wel. We zijn er nu helemaal van overtuigd… kinderen zijn puur en onbedorven. Die doen gewoon hun best om de dingen te doen, goed te doen. Volwassenen maken het vaak alleen maar gecompliceerd en onnodig moeilijk.

Maar goed… dit was slechts een intermezzo tijdens de zaterdag. Toen Didi kwam hebben we gewoon de schoenen en de kleding verdeeld. Vervolgens alles opgeruimd en we waren om 21.30 klaar. Een volle werkdag van 12 uur achter de rug. Dat verklaard waarom we vandaag zo moe waren. Normaal gesproken zijn we in Ulaanbaatar behoorlijk actief. Dit keer waren we moe en lui. Eigenlijk helemaal niet zo gek, maar ja… het viel ons zelf zo op. Terug in Gachuurt doen we gewoon lekker rustig aan, het is per slot van rekening nog onze vrije dag.

Groetjes, knuffels en dikke zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX