Heftige momenten in het kleine wereldje waarin we zitten!

We kwamen afgelopen zondag thuis op het terrein van het weeshuis en het was erg druk. Een groep Mongoolse vrijwilligers kwam een dag helpen. Deze groep bestond uit drie mannelijke modellen en drie vrouwelijke modellen. Ze hadden de kinderen van Lotus verteld over hoe je jezelf kunt presenteren en wat je aan je eigen toekomst kunt doen. Natuurlijk was een partijtje basketbal ook in het programma.  De kinderen waren helemaal enthousiast. Zeker de wat oudere meiden op het terrein.  ’s Avonds hebben we met Didi verschillende kinderen doorgesproken die ons opvielen. We hebben wat achtergrond informatie gekregen over de kinderen.  Op dinsdag kwamen twee psychiaters op bezoek. Ook vrijwilligers uit Mongolië. Helaas hadden ze alleen maar tijd voor vier kinderen van de basisschool. Jammer… ze hebben allemaal hulp nodig. Het was een snel bezoekje en een snelle afhandeling per kind. We hopen dat het een vervolg krijgt.

Deze week hebben we goed gemerkt dat het zonder duidelijke structuur hier niet mee valt om te werken. We werken er hard aan en gelukkig zijn er twee huismoeders bijgekomen. Ze moeten nog even wennen en vragen best veel aan ons. Gelukkig verstaat Stanny het beter dan ik. Ze begrijpt het Mongools in combinatie met de lichaamstaal gelukkig iets meer dan ik. Verder gaat ze de klanken nabootsen waardoor het lijkt alsof ze antwoord geeft. Ze schijnen het te begrijpen en eigenlijk komt het dan wel in orde.

Maar… we hebben deze week een paar keer met onze handen in het haar gezeten. De chaos maakt ons soms helemaal gek! Er loopt hier een meisje rond, ze heet Hongor en zij hoort eigenlijk in een psychiatrische inrichting thuis. Die zijn hier wel, alleen Didi de directrice vindt het erg moeilijk om haar naar deze ongelukkige plek toe te moeten sturen. De inrichtingen hier schijnen ver achter te lopen op de inrichtingen uit het westen. In de tussen tijd loopt ze hier wel rond. Ze heeft op één dag vier aanvallen gehad… en die zijn heel heftig. Ze krabt haar gezicht helemaal kapot, slaat, spuugt en schopt en… ze gilt de oren van je lijf. Ze steekt d’r middelvinger omhoog als het haar niet zint. Alle kinderen roepen ons dan omdat ze niet weten wat ze moeten doen. Voor ons valt dat ook niet mee, maar we krijgen haar wel rustig. Andere kinderen beginnen dan te vechten of ook te gillen omdat de situatie dan erg gespannen is. Als er meer volwassenen rond zouden lopen hier dan zou een situatie als deze iets gemakkelijker verlopen. We hebben de kinderen al duidelijk kunnen maken dat ze op afstand moeten blijven om Hongor ook met rust te laten. De oudere kinderen, van 15 / 16 en 17 jaar kunnen heel respectloos zijn omdat er niemand is die tegen hun zegt dat het niet netjes is wat ze doen. Ze spelen soms de baas over de kleintjes, slaan sommige kinderen omdat ze hun zin willen hebben en tonen gewoon weinig respect voor anderen. Terwijl ze aan de andere kant ook heel zorgzaam kunnen reageren op de kleintjes. Er heeft nogal een last op hun schouders gerust… ze hebben taken moeten doen die eigenlijk voor huismoeders/volwassenen zijn. En ja… die waren en zijn er nog niet voldoende. Maar goed… ook dit krijgt al iets meer structuur. We zien al een gunstige verandering. Maar goed dat we hier fulltime zijn.

Gelukkig is ons eigen plekje in het weeshuis erg prettig. Even plassen, handen wassen, wat pinda’s naar binnen werken en ik een lekkere stimo (=Mongools koekje) opvreten en we gaan er weer voor. Het enige wat ontbreekt is internet. Maar dat gaan we regelen. Kunnen we namelijk skypen met iedereen! Kunnen we ook voor school dingen opzoeken en regelen. Dat moet nu allemaal op zondag. En met betrekking tot skypen zitten we dan ook nog met een tijdsverschil waardoor het nu nog niet gaat.

We hebben een volle week, maar dat vinden we leuk. Als afsluiting kijken we met de kinderen film op vrijdag. En als ze hun huis en was op zaterdag opgeruimd, schoon en netjes hebben kijken we ook een film op zaterdagavond. We hebben Om Shanti Om gezien. Een Indiase film. Lachen joh! Werkelijk wat een kitsch en Bollywood sfeer. Alles zit in zo’n film. Alle kinderen van 4 t/m 18 genieten er volop van.

We missen het thuisfront wel! Zeker omdat we hier door de weeks in een klein wereldje zitten. We zitten behoorlijk afgesloten van alles. Dat zouden we minder hebben als we in Ulaanbaatar zouden zitten. Echter… we gaan er weer voor. We hebben kleine succesjes gehaald en willen er meer halen.

Dag skatjes!

PS Zodra we internet in Gachuurt hebben zullen we weer actie ondernemen in het bijhouden van verjaardagen en directe mail contacten. Dat schiet er op dit moment helemaal bij in. We zitten ons op zondagen te haasten in Ulaanbaatar. Op internet de mail checken en reageren op belangrijke dingen als CZ, belastingen en bankzaken. Werkelijk... regel je thuis alles, krijg je nog mail over zaken en zelfs post via het Lotus Guest House van bijvoorbeeld de belastingen. Maar goed... het komt altijd weer goed... want... Stanny reageert daar altijd heel alert op. We doen op zondagen boodschappen voor de rest van de week en hebben ook nog afspraakjes met oud collega's van Orchlon (de school waar we de vorige keer hebben gewerkt). Het is eigenlijk allemaal leuk... maar veel in één dag. Nogmaals... XXXSTNANNY&FRITZXXX