Heavy stuff or … staff?

Pfoe… !

Dat draadje wat we sterk proberen te maken kan inderdaad nog steeds binnen één minuut knakken. Maar ook weer opgebouwd worden. We moeten daarvoor wel onze stembanden flink gebruiken en veel geduld tonen ook al voelen we het van binnen soms ECHT HELEMAAL NIET. Na dat hele gebulder ga ik, Fritz, mezelf afkoelen door een sigaretje te roken. Stanny gaat alle scheldwoorden die ze in het NL kan bedenken achter een gesloten deur eruit gooien. (enne… dat zijn er intussen heel wat geworden… geloof me.) Vreemd genoeg… komt het eigenlijk altijd goed! Het komt hier nog steeds niet door de kinderen, maar door het gedrag van de volwassenen. Tjemig… hoe is het mogelijk. De kinderen kennen ons behoorlijk goed nou en weten dan dat ze even een stapje opzij moeten zetten om het vervolgens weer met ons op te pakken. Dit pakken ze dan ook echt tactisch aan en natuurlijk smelten we dan. De volwassenen hebben het nog niet door. Die zijn zo hard als het land Mongolië en hebben echt een blok ijs voor hun hoofd. Whatever. Ook hier moeten we mee dealen. De directrice (Didi) en Bolormaa, de manager hebben ons wel door. Ze staan dan met volle verwachting te kijken hoe het gaat en hoe het afloopt. Ze weten dat we hier zijn voor de kinderen en het reilen en zeilen van het weeshuis. Didi heeft zelfs aangegeven dat ze moet veranderen en een beetje meer van ons zou willen hebben. Ze is al knopen door aan het hakken. Er worden al beslissingen genomen die we hebben aangegeven. Niet iedereen is hetzelfde. Genoeg hierover!

Het wordt al lente hier… nou ja… het zand komt door de sneeuw heen. Er waaien duidelijk flinke winden (niet die van ons) en dat kondigt de lente aan. Het betekent niet dat het warmer wordt. Het is nog steeds koud maar goed vol te houden. Onze jassen en schoenen hebben het zwaar te verduren. De zolen zijn nu echt compleet gescheurd en de jassen stinken en begeven het. Niet erg… want we hebben veel laagjes aan. We voelen ons goed en mogen aan het Hilt project werken. Hier hebben we zin in. Na Tsagaan Sar was dat ook onze bedoeling. We krijgen veel medewerking van de huismoeders en de kinderen. Het gedoneerde geld wat we hebben gekregen en wat op onze bankrekening in Mongolië is gestort wordt daar dankbaar voor gebruikt. Nogmaals super bedankt. De Lotus Shop wordt een leuk project. Zelfs ons moederke denkt mee en is al aan het kaarten maken.

Iets heel leuks is dat wij hier als echtpaar zijn. Vooral voor de kinderen dus. Het zijn allemaal kinderen uit gebroken gezinnen, gezinnen met problemen of kinderen die geen ouders hebben. In iedergeval die nog nooit een echtpaar als voorbeeld hebben gehad. Ze vragen dan ook: “Dus een man en een vrouw zijn gewoon fifty/fifty?” “Dus jullie houden van elkaar?” “Dus jullie zijn getrouwd, en hoe lang dan?” ” Hebben jullie nou ruzie?”  “En… is het nu weer goed?”. Ze maken continu een hartjes teken met hun handen als ze ons zien of het over ons hebben. Zelfs de liefdesscènes in kinderfilms associëren ze met ons. Hier zijn we trots op. Ze zien een koppel dat heftig is maar wel eerlijk, die ruzie maken en onenigheid hebben maar het ook weer goed maken. Dus daarom moeten we een nieuw koppel hebben als we weg gaan. We hebben er een op het oog, maar die reageren op het moment niet terug. Dus…. als jullie iemand weten? We houden ons aanbevolen. Laat ze maar contacten.

Vanaf morgen gaat het nieuwe middag schema voor de Lotus school in. De leerkrachten werken alleen tot 13.00 uur. Daarna hebben we een totaal nieuwe invulling waar we erg benieuwd naar zijn hoe dat gaat lopen. De huismoeders hebben allemaal één of meerdere skills waar we ook dankbaar gebruik van maken. Volgende week zul je daar meer over horen.

Nu stoppen we en gaan lekker slapen. Morgen gezond weer op en beginnen we de dag met een lekkere yak melk. Begin de dag met een yak melk, begin de dag met een lach! Want wie vrolijk is in de morgen die lacht de hele dag!

Groetjes, knuffels en dikke zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX