Met gevaar voor eigen leven. ; )

Het is en blijft een hele aparte ervaring om hier in Mongolië, in Gachuurt, in een weeshuis vrijwilligerswerk te doen.

Vorige week zondag hebben we Didi in UB opgezocht. Toen kregen we de foto’s te zien van de auto na het ongeluk. Nou… dat ze daar met z’n drieën nog levend uit zijn gekomen is een wonder. Mijn hemel… ze hebben enorm veel geluk gehad.

We hebben hier in Gachuurt in het weeshuis tegenwoordig een night manager. Volgens mij hebben we dat al geschreven. Echter… hij blijft een verhaal apart hoor! Het is in ieder geval een man die heel erg zijn best doet. Hij is nogal van de discipline. Niets mis mee, heel goed zelfs, maar… er staat nog steeds niets tegenover. De kinderen, en vooral de oudere secondary students, nemen een loopje met hem. Hij is er meteen volop ingegaan en doet meer taken dan de bedoeling zijn. Didi vindt het lastig om hem te sturen. Wij zijn daar intussen wel mee bezig. Want ja… als je ziet dat hij achter kinderen aan rent, dat hij ook een steen pakt om richting een kind te gooien en met een stok rondloopt en daarmee meppen uitdeelt (vandaag heeft hij trouwens een mep terug gekregen van een kind met tot gevolg een dikke bult op zijn kop) dan gaan onze nekharen overeind staan. We hebben hem er ook meteen op aangesproken. We leren hier de kinderen om niet te gooien met stenen naar elkaar als ze boos zijn en niet te slaan. Nou… lijkt ons dus logisch dat je als volwassen man dit ook niet moet doen. Hij keek in eerste instantie verbouwereerd, maar de boodschap kwam wel over. Het blijft een wat vreemde man die we enorm zullen moeten sturen. We hebben er een extra taak bij. We moeten hem bijbrengen dat discipline heel erg hard nodig is hier, maar liefde, geborgenheid en aandacht er tegenover moeten staan.

We zijn dinsdag naar het immigratie kantoor gegaan voor ons visum. Daar moesten we om 10.00 uur zijn hadden we afgesproken met Tsendee, de maatschappelijk werkster die dit voor ons regelt. We zijn vanuit Gachuurt met de secondary kinderen vertrokken  om 06.50 uur. De minibus van Lotus kon niet rijden i.v.m. het cijfer op de nummerplaat. Dus… lopen naar de bus in Gachuurt. Met gevaar voor eigen leven. ; )  Ja… Stanny en Fritz in de bocht! Geen sneeuw gewend, geen gladheid gewend en dan lopen. We hebben heel wat glijders gemaakt. De kinderen moeten dan om ons lachen, want die lopen gewoon door alsof er niets aan de hand is terwijl wij regelmatig uitglijden met de nodige kreten. Het was die dag trouwens erg koud, dan hebben we het over -30 (de koudste dag van deze week… rest was rond de -15.). Om kwart over negen waren we bij het immigratie kantoor vlakbij het vliegveld. Vervolgens hebben we  tot kwart voor elf gewacht tot Tsendee kwam. En wat bleek… binnen twee minuten waren we klaar en… wij hadden er eigenlijk niet eens bij hoeven zijn. Hadden we gewoon op school kunnen zijn en het rooster kunnen draaien. Terug in Gachuurt bleek dat op school de leerkrachten niet op zijn komen dagen! Dus… Julie en Bazo, twee vrijwilligers die voor twee weken muzieklessen komen geven, stonden voor een gesloten deur en afwezige kinderen. Ze hebben het wel voor elkaar gekregen om de kinderen naar school te krijgen en zijn begonnen met het nieuwe Lotus lied. (Echt een heel leuk nummer.) De dag erna, woensdag 14 november, was het een nationale vrije dag.(Hier wordt de verjaardag van Genghis Khan dan gevierd. Dit doen ze sinds dit jaar i.p.v. de Republic day later in november als nationale vrije dag.) We zijn doorgegaan met het instuderen van het Lotus lied. Het is geschreven door Julie (Canadese vrijwilligster muziekleerkracht) en Bazo (Mongoolse vrijwilliger en vriend van Julie). Het is echt een mooi nummer in het Engels en Mongools. Daarna was er tijd voor lezen, spelen met speelgoed en tekenen. In de middag hadden de huismoeders een wedstrijd georganiseerd. Een teken wedstrijd met als thema: “hoe zie je Lotus in de toekomst” en een wedstrijd om een essay te schrijven. Super goed, want deze kant moet men hier op. Zeker als je bedenkt dat wij er maar voor één jaar zijn. Dan zullen ze het zelf moeten doen. Dus… nu al uitproberen en oefenen. Gelukkig zijn de huismoeders initiatiefrijk genoeg. In verband met de vrije dag hebben we voor het avondeten gezellig een film zitten kijken in de bibliotheek. Stanny moest naar de opslag. Voor de zesde of zevende keer. Opruimen, ordenen en indelen. Shitwerk! Zeker nu in de kou. Didi zou helpen, ’s-morgens al, maar er kwamen natuurlijk weer sponsors en die moet zij te woord staan. Dus Stanny stond er alleen voor die middag. Donderdag en vrijdag hebben we hier ook nog veel tijd aan besteed. Uitzoeken van de nieuwe kleren en schoenen en op maat neerleggen. Met de huismoeders afgesproken dat ze op vrijdag met de juiste maten van de kinderen naar de opslag zouden komen. Niet al de kinderen naar binnen in de opslag! Dat liep super goed. De algemene dingen konden we op die manier makkelijk per kind aan de huismoeder meegeven. (handschoenen, sokken, warme lange thermo/fleece onderbroeken, jassen en schoenen) De schoenen werden dan in de huizen gepast en omgeruild als ze te groot of te klein bleken te zijn. De kinderen kwamen dat dan zelf doen. Onderbroeken en bh’s hebben we op zaterdag per huis en per kind uitgezocht. De oudere meiden kwamen bij ons in huis om dit uit te zoeken. (iets meer privé). We hebben het vervolgens rondgebracht. Nou… ze komen gelukkig niets te kort! Ze zijn klaar voor de winter. Wij zijn nog niet klaar met de opslag, want er staan nog heel veel dozen met spullen. Maar dat kunnen we nu rustig aan doen. Sommige dozen met gedoneerde kleding moeten we echt grondig selecteren. Als je ziet wat mensen er in doen. Ouwe meuk! We leven in 2012! Ook hier in het weeshuis in Gachuurt. De kinderen en zeker de oudere zijn niet van gisteren. Die zien om zich heen echt wel wat wel of niet in de mode is. Maar goed… hier hebben we nu de tijd voor om dit in verloren uurtjes te doen. (Tja… daar zeg je iets… we hebben helemaal niet zo heel veel verloren uurtjes. )

Vandaag zijn we naar Ulaanbaatar gegaan. Onze vrije dag, boodschappen doen en lekker uit eten! Heerlijk om even geen kinderen om je heen te hebben, maar intussen eigenlijk alleen maar bezig zijn met ideeën voor het weeshuis. Dan kan het ook goed, want je hebt er de tijd voor zonder dat je wordt gestoord. Dus het rustmoment is perfect! Op de terugweg duurde het heel lang voordat we de aansluitende bus naar Gachuurt kregen. We hebben daarom maar besloten om een gedeelde taxi te pakken. En deze rit bleek ook… met gevaar voor eigen leven. ; )  Halverwege UB en Gachuurt raken we enorm in de slip. De weg is al niet helemaal soepeltjes en met de sneeuw en gladheid ging het er even heftig aan toe. Het vergde van de chauffeur even wat stuurmanskunst om de auto in bedwang te houden. Na een flinke draai en kanten op glijdend die niet de bedoeling waren stonden we op een gegeven moment stil met de neus van de auto de andere kant op dan we eigenlijk wilden. Thank G dat er geen tegenliggers waren en lantaarnpalen. Slik! We zijn thuis gekomen! Konden trouwens, zoals iedere zondag, meteen aan de bak! Voor de Lotus monnik kleren zoeken! Jargal is een weesjongen die al vroeg wist dat hij naar het klooster wilde gaan om Lama te worden. Hij was in Gachuurt voor wat kleding te halen en iedereen te zien. Een ontzettende lieve jongen. Daarna hebben we de school gepoetst, althans de centrale hal, en alles klaargezet voor maandag! Een nieuwe week.

En ja… onze werkvergunning? Hopelijk horen we er morgen meer van! Volgens Tsendee is het okay! Zoniet… dan moeten we Mongolië alsnog even uit.

Hier staan al kerstbomen in de stad! In Nederland is Sinterklaas al aangekomen! De tijd vliegt voorbij. Het gaat snel… heel snel!

Voor iedereen heel veel groetjes en dikke zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX