We boeken succesjes en verder: go with the flow.

Yes! Deze week zijn we heel goed gestart! We hebben nu vijf huismoeders. (Eén huis is nog zonder.) We kunnen nu goed met bijna alle huizen starten met de Daily life structure! De training van de huismoeders neemt nu ook betere vormen aan. Twee keer per week (op maandag en donderdag om 14.00 uur) komen ze naar de bibliotheek op school voor deze training. Deze geef ik, terwijl Stanny iedere dag Engels les geeft aan de huismoeders en maatschappelijk werkers om 12.00 uur. Dit is echter in twee groepen verdeeld omdat er nogal wat niveau verschil is m.b.t. hun Engels. Iedere avond controleren we, n.a.v. de structuur, of de kinderen op tijd op bed liggen. De lagere schoolkinderen moeten om half negen in bed liggen. Maandag was het half tien, dinsdag kwart over negen en op woensdag lagen de kinderen van het Babyhouse om half negen netjes om half negen in bed. De jongens in het Boyshouse lagen er om negen uur in. Bij de meiden van Ladyhouse is het nog een beetje lastig, maar tien voor tien was al een hele vooruitgang. Zeker als je bedenkt dat het gebeurde dat de kinderen om 24.00 uur en soms zelfs later nog rondliepen. Waar we nu nog aan moeten werken is dat de secondary meiden wel in hun eigen huis blijven en niet de hele tijd in en uitlopen in andere huizen waar geslapen moet worden. Maar… het is nu zaterdagavond en zelfs hier zien we al een kleine vooruitgang. De huismoeders besteden hier zelf ook aandacht aan. De meiden worden gewoon terug gestuurd. Zo’n gewoonte  veranderen kan natuurlijk ook niet op stel en sprong.

We hebben hier op de één of andere manier een sokkenmonster rondlopen. Er is een chronisch tekort aan sokken. Al geef je nieuwe sokken… ze verdwijnen. Maar ja… het wassen van de sokken is op de één of andere manier problematisch. We zien het de kinderen zelf doen met waszeepblokken. Maar… hoe zit het dan met de huismoeders zul je denken. Nou… sommige doen daar dus nog niet zo veel aan. Dit is dan ook een punt van aandacht voor de volgende bijeenkomst met de huismoeder. Natuurlijk moeten de kinderen helpen, maar ja… er is een wasmachine in ieder huis en nog één in het kantoor. Dus… als de kinderen op school zijn kan er gewoon gewassen worden zou je denken. Aandachtspunt dus. We hebben sinds maandag op het terrein ook een avondmanager rondlopen. Ook weer een vooruitgang geboekt. Het was onze inbreng om een Mongoolse volwassene ’s-avonds extra op het terrein te hebben naast de huismoeders en ons. Wij gaan dadelijk namelijk weer weg. Als het goed is blijven de huismoeders en de avondmanager gewoon.  Het is een man. Dat is voor de kinderen heel goed, want ze komen haast niet in aanraking met mannen. Hij is enthousiast gestart. Hij heeft meteen een rooster gemaakt van wanneer welke huismoeders er niet zijn. Hij checkt iedere avond of de kinderen er allemaal zijn en of er niemand aan het rondstruinen is op het terrein. Hij praat graag en veel, vooral over zichzelf en dat allemaal in het Mongools. Wij maar knikken en luisteren. Uiteindelijk snappen we waar het over gaat. Wat wil je als er zoveel gezegd wordt, dan snap je er allicht iets van. Hij moest wel even te horen krijgen dat je de kinderen ’s-avonds geen chocola meer moet geven als ze net hun tanden hebben gepoetst en moeten gaan slapen. Dat is toch iets typisch Mongools of zo.(?) Een huismoeder gaf na het tandenpoetsen ook nog gewoon iets te eten aan de kinderen. Maar goed… en kleinigheidje blijf je houden en hij snapte het wel meteen toen we hem erop wezen. Het nadeel van al die zoetigheid hier is dat de kinderen er zo heftig op reageren. Er zit, denken we, ontzettend veel kleur- geur- en smaakstoffen in. Helemaal hieperdepieper worden ze ervan.  

Didi is naar één van de kinderen gegaan die vijf uur rijden van Ulaanbaatar in het klooster zit. Hij wil monnik worden en is daar nu voor het tweede jaar. Ze is kleding en voedsel gaan brengen. Op de terugweg heeft ze  een ongeluk gehad. Ze is verschillende keren over de kop gegaan. Door de sneeuw en roekeloos gedrag van een andere automobilist is ze hierin verwikkeld geraakt. Didi heeft zelf niet zo veel, maar een vriendin van haar die op bezoek is en Anandi (collega van het Lotus Guest house) hebben meer klachten. Zijn ook in het ziekenhuis geweest om te controleren of ze niets gebroken hadden. Gelukkig niet, maar… ze zullen wel flink last krijgen van de kneuzingen. Ze hebben vervolgens één dag op het politiebureau gezeten en nog een dag extra moeten wachten voordat ze vervoer naar UB hadden. Zit je in de middle of nowhere, in de sneeuw te wachten op vervoer naar de hoofdstad.

Afgelopen donderdag hebben we een unieke ervaring gehad… om 22.00 uur was het op het gehele terrein stil. Iedereen in hun bed, of in ieder geval in hun eigen huis. Niet slecht! Een andere ervaring was… STAS STAS STAS. (Stas is Mongools voor sneeuw) De kinderen helemaal door het dolle heen. De meeste vinden het fantastisch. Ja… de eerste sneeuw die op donderdag is gevallen en vervolgens ook is blijven liggen. Het heeft goed doorgesneeuwd. Een prachtig gezicht! Een laag witte poeder over het landschap om ons heen. Vrijdag heeft het de hele dag alleen maar gesneeuwd. Hele dunne sneeuw. Er ligt nu zeker een centimeter of 10 sneeuw. Qua kou valt het eigenlijk nog mee. Tussen de middag lopen we alleen met een jas naar de eetzaal. Sjaal en muts hebben we dan niet nodig. Onze handschoenen dragen we ook nog niet. Maar ja... we zijn dan ook maar kort buiten, want het is natuurlijk allemaal op het terrein zelf. We hebben vandaag de kleding in de garage op proberen te ruimen enne… toen waren handschoenen dus geen overbodige luxe.
We zijn nog in afwachting of we onze werkvergunning wel of niet krijgen. Het is nog steeds niet zeker. Tjemig wat een gedoe! Maar we hebben al een alternatief bedacht. We moeten er dan gewoon weer uit! Niet de bedoeling van ons, maar ja… we zullen vooruit moeten denken. En... we weten dan ook al waar de reis naar toe gaat. Seoul - Korea. Ja... we zullen wel moeten, want in december komt een collega van De Hilt, Willemien, op bezoek. En in april komen de Dappere Dodo's
van De Hilt. Als het dus niet lukt met de werkvergunningen zullen we er in totaal nog drie keer uit moeten. We zullen zien. Go with the flow zullen we maar zeggen. Wel de plannen al klaar hebben voor als het niet lukt en met de kalender erbij bekijken wanneer we dan even weg moeten. Zodat het niet tegelijk gaat vallen met andere dingen. We balen er eigenlijk wel van, want ja... we zijn hier niet om steeds weg te gaan.

Op zaterdag staat het hier in het teken van de huizen poetsen en opruimen en dan moeten de kinderen de huismoeder natuurlijk helpen. Wij zijn dan ook aan het poetsen, ons gastenverblijf en op school de bibliotheek en de grote hal. Gezellig… een beetje aanrommelen. Vandaag natuurlijk ook sneeuwruimen. En dan om 12.00 uur controle / inspectie van de huizen. En… als het goed schoon en netjes is kijken we om 16.00 uur een film. Het is geweldig hoe ze in de tussentijd enthousiast en bedreven zijn geworden om te zorgen dat ze onze goedkeuring krijgen. We moeten alles bekijken in de huizen. Kastjes, laatjes, badkamer enz enz. Super trots zijn ze dan als ze te horen krijgen dat ze inderdaad mogen komen om film te kijken. Vervolgens zitten we dan met z’n allen in de bibliotheek. Vandaag een Koreaanse film (zijn ze gek op), Mongools gesproken. Fantastisch om te zien hoe ze daarvan genieten. De rust en gezelligheid met elkaar voor de televisie. Wij genieten dan van die koppies die zitten te kijken en te lachen.

We zijn blij met de kleine succesjes die we boeken.  De kinderen luisteren steeds beter, weten waar
ze met ons aan toe zijn. We genieten met volle teugen! Morgen, zondag 11 november, gaan we naar Ulaanbaatar om onze boodschappen te doen en even uit het Lotus gebeuren te zijn. Het thuis komen aan het eind van zo’n dat is altijd weer een feestje. Je krijgt de kans gewoon niet om je spullen in je kamer te zetten en even naar het toilet te gaan omdat de kinderen dan zoveel aandacht van je willen.

Groetjes en zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX