BUREAUCRATIE!

Nou… daar zijn we weer! Een intensief weekje achter de rug! Intussen hebben we trouwens gehoord dat het helemaal nog niet zeker is of we een werkvergunning krijgen. Flink wat bobo’s houden Didi en dus Lotus, tegen. Waarom? Omdat het niet een staatsweeshuis is. Dan is onze werkvergunning één van de kleine dingetjes die worden tegen gehouden. We hebben dus wel een O-visum gekregen in Bangkok. Dit is een visum om hier te mogen werken. We hebben nu één stempeltje nodig en dan krijgen we dus zo’n werkvergunningkaart. Maar….. of dat dus gaat lukken is nog maar de vraag. Dus… wie weet, als alles tegenzit, moeten we er op een gegeven moment nog een keer uit. We zullen maar rustig afwachten. Wat een toestand. We hebben alles al betaald… dus… we snappen deze actie niet helemaal. We go with the flow. In de tussentijd werken we gewoon rustig door. Want… daar zijn we voor gekomen en het wordt leuker en leuker. Het welkom van de kinderen, iedere keer als we terug komen van weggeweest, ook al is het maar op zondag naar Ulaanbaatar, is overweldigend. De kinderen komen op ons afgerend en volgen ons tot in ons huisje. Schoenen uit, verhalen vertellend, zweetvoeten geur verspreidend, nergens van af kunnen blijven, in je aura blijven hangen… geweldig! Helemaal enthousiast en blij. Je hebt niet eens de rust om rustig thuis te komen, te plassen en je tas uit te pakken. Maar goed….. het is een groot compliment natuurlijk.

Deze week verliep goed! Het ritme op de school zit er goed in. De kinderen van de primairy zijn zo aan ons gewend dat als er gasten komen zij ons wijzen op de regeltjes die de gasten (dat zijn dan eigenlijk altijd volwassenen) niet volgen. En bedenk je dan ook nog dat ze dat ons duidelijk maken in het Engels. Nou… super knap! Ze weten wat we willen, wat we bedoelen en hoe zij het moeten doen. De structuur zit er behoorlijk goed in. Soms gaan ze nog wel eens de mist in, maar dat hoort bij kinderen. (Niet alleen kinderen trouwens.) De secondary leerlingen hebben iets meer tijd nodig om aan ons te wennen. Logisch, want ze zien ons minder intensief. We zien ze niet de gehele dag, pas na school en ook zij hebben gewoon puberstreken. Eigenlijk een vrij normale ontwikkeling, maar ja… die twee Hollanders hebben van die stomme regeltjes en afspraken waar ze zich aan moeten houden. Dat geeft nogal eens meningsverschillen en conflicten. Echter deze kunnen wel opgelost worden en dat is ook heel knap van ze. Dit zien we ook als een compliment. Ze beginnen ons steeds meer te vertrouwen. Vaak spelen Stanny en ik de kinderen na zodat ze hun eigen gedrag voorgespiegeld krijgen. Dit levert regelmatig hilarische taferelen op. Zeker als ze zich er zelf in herkennen. Dan gaan  ze tegen ons zeggen wat wij in zo’n situatie zouden zeggen. Op deze manier bereiken we ze en we weten nu al dat dit vruchten zal afwerpen.

Het wordt intussen kouder en kouder in Gachuurt. Dus… vanuit opslag moesten de winterkleren toch echt uitgedeeld worden. We hebben alle primary leerlingen nu een deel (traditionele winterjas) gegeven met een mooie oranje lap (als riem). Het ziet er prachtig uit. Ze hebben er een muts bij, meisjes rood en jongens blauw. De sjaal uit Thailand wordt vol trots gebruikt. Ook de secondary studenten. Op school wordt het ook nog als tafelkleedje gebruikt door de leerlingen. Zo nu en dan zie je één van de meiden rondlopen met de sjaal als rok. Lachen!

Het gaat goed hier. We zijn blij dat we dit kunnen doen. Zeker nu er wat huismoeders bij zijn gekomen. De huismoedertraining moet nu resultaat gaan boeken. We zullen zien. Deze training is twee keer per week (maandag en donderdag)  en de huismoeder zijn er wel enthousiast over.  Ze weten dat ze het de komende weken moeilijk zullen krijgen. De kinderen moeten nu de huisregels gaan volgen na een lange tijd geen regels. Dat zal wel de nodige problemen geven. We zijn begonnen de bedtijd te gaan controleren. De eerste dag is dat dan natuurlijk okay! Ze genieten van de complimenten die ze dan krijgen. Maar de tweede dag levert het gemopper en allerlei smoezen op. Dan is het hard aanpoten. De huismoeders vinden het moeilijk. Zeker als er dan oudere meiden de huizen inlopen waar ze niet horen. Nou ja… het zijn niet de enige kinderen die mopperen over bedtijd. Dat gebeurd in NL ook!

Vandaag, zondag 4 november, zijn we naar Ulaanbaatar geweest. We moesten de nodige inkopen doen omdat we vorige week niet zijn geweest. Voor de zekerheid hebben we ook extra pasfoto’s laten maken voor als we het land weer uit moeten en een visum aan moeten vragen… je weet maar nooit. Thuis aangekomen bleek dat onze portemonnee uit de tas is verdwenen. We vermoeden dat het in de bus is gebeurd. Zeker weten doen we het niet. Het was de portemonnee die we gebruiken voor de dag. Er zat dus niet heel veel geld in. (€ 22,--) Voor hier is het aardig wat overigens. We vinden het eigenlijk vervelender dat de portemonnee zelf weg is. Die hebben we al lang en gebruiken we altijd als we aan het reizen zijn. Jammer! Het was in de bus erg druk en met uitstappen is het denken we gebeurd. Vreemd genoeg was de rits van de tas dicht en de ritssluiting van de binnenzak waar de portemonnee in zat was open. Het videocameraatje zat er ook en dat is niet gejat. We zijn verbaasd hoe dit is gebeurd. We hebben ook al bedacht dat het in de hectiek van het thuiskomen is gebeurd. Dat misschien één van de kinderen het heeft gedaan. Dit klinkt zwaar, deze beschuldiging, maar het zou niet het eerste geval van diefstal zijn. Maar ja… zeker weten doen we het dus niet. (Afgelopen week was een andere vrijwilligster haar beurs ook kwijt. Die was uit haar binnenzak van de jas ontvreemd. Gelukkig is die op het terrein teruggevonden nadat er een groot issue van gemaakt werd.) Ach… er zijn ergere dingen. Gelukkig hebben we de bankpasjes, onze paspoorten en de knip met het grote geld (wat we vandaag dus gepind hebben in UB) nog gewoon. Komen we al zolang in Mongolië, hebben we dit nog niet meegemaakt. Nu dus wel! Weer een les wijzer.

We houden jullie op de hoogte van hoe het gaat verlopen met onze werkvergunning en ons visum. Hoe de bureaucratie hier zal gaan reageren op de aanvraag. Voor de 14^de november moet het geregeld zijn, want dan moeten we bij de immigratie onze vingerafdrukken gaan geven. We zullen zien.

We gaan er deze week weer lekker tegenaan. Voor jullie allemaal… heel veel dikke kussen!

Groetjes en zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX