Snap jij het? Snap ik het?

Dit is zo’n beetje onze lijfzin geworden sinds we hier in Gachuurt zijn. Veel dingen zijn voor ons niet logisch of te begrijpen.  En geloof het maar dat we het regelmatig zeggen.

We hebben n.a.v. het verslagje van vorige week vragen gekregen over de kleding voor de weeskinderen. We hebben wel kleren nodig, maar er hoeft geen kleding voor het Lotus Children’s Center opgestuurd te worden. Trouwens het zou veel te duur worden om het in Mongolië te krijgen. We hebben het zelf al een keer geprobeerd. Het kost veel te veel geld. Dan kun je beter het geld, wat je kwijt bent aan het versturen van de kleding, overmaken op onze Mongoolse rekening. Dan kunnen wij het cash geven aan Didi en komt het terecht waar het moet zijn. Plus… en dat hebben we ook uit eigen ervaring, krijg je toch nogal wat spullen die niet geschikt zijn voor de kinderen. Te groot, te ouderwets (hier zijn ze ook modebewust en zeker de secondary leerlingen, ja ook hier is het gewoon 2012), kapot en soms zelfs ongewassen. We stimuleren eigenlijk om voor kleding juist geld te geven zodat het gericht gekocht kan worden voor de kinderen. Dan heb je meteen de goede maat en passend bij het desbetreffende kind. Trouwens… het is in Mongolië eigenlijk totaal niet de gewoonte om kleding van een ander te dragen. Dit omdat de kleding van een ander volgens de mensen ook iets van de mensen met zich mee draagt. Dus kleding van een overledene worden al helemaal niet gedragen door anderen. Second hand kleding winkels komen hier dan ook niet van de grond. Zo heeft iedere cultuur zijn eigen gebruiken en gewoontes.

Op 20 november hebben we de eerste keer alle kinderen van de huize bij elkaar weten te krijgen. Hoe? Nou… per huis maken ze een ontwerp voor in de eetzaal. Ze hebben ieder per huis een eigen tafel een op de muur een vierkant waar het ontwerp op komt te staan. Dat moeten ze gaan ontwerpen. Ze vonden het allemaal helemaal te gek en komen vol enthousiasme naar de school om er aan te gaan werken. De ontwerpen zijn helemaal van hen. Leuk joh! We willen op die manier proberen de eetzaal gezelliger te maken en om ze zo meer verantwoordelijkheid te geven m.b.t. het verzorgen, schoon houden en sfeervol krijgen van deze ruimte. Het begin is gemaakt en ze zijn enthousiast. Dinsdag wordt er ook een gezamenlijke verjaardagsfeest gevierd. Alle jarigen in deze periode worden in het zonnetje gezet en krijgen een cadeautje.  In de eetzaal zijn de tafels gedekt en staat lekker eten. Verder op iedere tafel een grote zoete verjaardagstaart. Smullen joh! Maar ontzettend machtig. De kinderen hebben het zelf gemaakt in de bakkerij. Op dezelfde dag heeft Sansar een flinke snee in zijn voorhoofd. Gelukkig is Gala er nog. Zij is een vrijwilligster uit Spanje en dokter. Ze heeft alle kinderen gecheckt en de medicatie en vitamine pillen e.d. eens goed bekeken. Plus… we hebben nu allemaal een EHBO koffertje in ieder huis, op school, in het kantoor, de keuken en in ons huisje.

Op woensdag is het een  hectische dag. Vooral met de pubermeiden. Stress, puberstreken en gehuil. Tjemig… ze weten het ook heerlijk bij elkaar te verzinnen. Ze vinden zich groot, volwassen en dat ze alles kunnen zeggen en doen. Als het op een normale manier zouden doen en vragen zou het eigenlijk allemaal niet zo’n groot issue zijn en worden, maar ja… de brutale mond is dan het grote euvel. Natuurlijk wordt daar op gereageerd door ons. Maar we boeken ook kleine succesjes. Zo hebben we het voor elkaar gekregen dat één van de meiden haar vriendje heeft voorgesteld aan Didi en ons. Nu kan er gewoon open kaart gespeeld worden en kan ze vragen of ze hem mag ontmoeten. Nu hoeft en niet meer stiekem en ongeoorloofd. Wel met afspraken, maar voor iedereen duidelijk. Op donderdag de 22^ste november zijn we met heel de school naar het museum gegaan. Met de nieuwe rode bus naar UB. De primary kinderen gedragen zich voorbeeldig en luisteren ontzettend goed naar ons. Ze zijn op tijd klaar, gedragen zich in de bus, lopen netjes in een rij door de stad naar het museum en in het museum… we hoeven regelmatig alleen maar even te kijken of op een strategisch punt te staan en … ja… we zijn blij… het loopt als een trein. Ontzettend leuk om met hen in de hoofdstad rond te lopen. Ze vonden het een erg leuke dag. Op de weg naar huis waren de meeste in slaap gevallen door de veel nieuwe indrukken. Bij thuiskomst was er een grote verjaardagstaart voor mij bij Lotus. Smullen.

LOTUS SONG (althans de Engelstalige stukken)

Couplet 1:

There’s a Lotus in my heart

Blooming for the world

Inside it’s never dark

I’m gonna make it shine

Couplet 2:

There’s a Lotus in my mind

Inside you can find

Books and story lines

That became mine

Refrein:

Oh Lotus

You taught me to read

You taught me to write

But first you taught me to love

Couplet 3:

There’s a Lotus in my yard

That bloomed all summer long

I’ll put it in my heart

And keep walking on

Refrein:

Dit is echt een heel leuk nummer geworden. De kinderen zingen het ook regelmatig vanuit zichzelf. Super leuk om met ze te zingen. Wij moeten het nog oefenen in het Mongools. Dat valt niet mee, maar het is intussen voor ons fonetisch opgeschreven. Dat helpt een klein beetje. Vrijdag was het een leuke dag. Het verliep rustig ondanks dat er een competitie was tussen de huizen. Het was georganiseerd door de sociaal werkster. De kinderen moesten per huis een opening verzorgen, een lied zingen, een dans en een toneelstukje opvoeren, een vrije opdracht met elkaar en de afsluiting verzorgen. Stanny en ik moesten jureren. Voordat we de film gingen bekijken hebben we de donatie actie aangekondigd. Didi heeft het idee opgepakt, samen met Stanny, om de kinderen te laten doneren. Aan wie? Aan arme mensen in de ger-districten. We kregen eigenlijk alleen maar kapote spullen. Niet iedereen had het helemaal begrepen. Zaterdag was ook een rustige dag. ’s-Morgens werden de huizen gepoetst en om 16.00 uur kon iedereen film kijken. Ze hadden het weer verdiend. Opnieuw uitgelegd wat de bedoeling is met het doneren. Dat er in Mongolië mensen zijn die niets hebben. Dat we hier in Lotus allemaal een huis hebben, water om te wassen, eten en drinken, onderwijs kunnen volgen en regelmatig donaties krijgen (helaas vaak snoep). Dat wij als Lotus ook iets kunnen doen voor mensen die het slechter hebben. Dus… geef dan geen kapotte dingen, maar iets wat een ander ook echt kan gebruiken. En toen gebeurde er heel wat na afloop van de film. Binnen de kortste keren stond heel de gang van ons huisje vol met door de kinderen gedoneerde spullen. Ze snapten het en waren enthousiast geworden over het idee om de spullen te gaan brengen naar de ger-districten.

Nadat we vandaag in Ulaanbaatar zijn geweest voor onze wekelijkse vrije en boodschappendag kwamen we terug in Gachuurt. Eerst met Didi wat dingen besproken. Ideeën die op zo’n dag ontstaan en de opzet van de nieuwe kindindeling per huis. Daarna rondgelopen om iedereen weer op tijd in bed te krijgen. Na een vakantieperiode viel dat nog niet mee. De evening manager moesten we ook begeleiden bij het verdelen van het busgeld. Mijn hemel… we konden hem en de secondary kinderen van verre af horen praten, nou ja….. zeg maar schreeuwen. We zijn er bij gaan zitten om de kinderen onder controle te krijgen en daarna even met hem door te spreken hoe dit ging. Hij zou als volwassene eigenlijk een voorbeeldfunctie moeten hebben, maar… nee… dit is geen voorbeeldfunctie. Het gesprek na afloop was okay. Hij gaf zelf aan dat de kinderen hem soms echt helemaal door het dolle heen krijgen. Dat klopt… en we snappen het ook heel goed, maar ja… je bent wel de volwassene. De kinderen nemen op dit moment een loopje met hem. En… dat snappen we ook, want ja… zijn reactie is niet echt tactisch, het roept bij hen reactie op. Niet goed te keuren, maar van pubers wel te begrijpen. Hopelijk gaat dit snel beter worden, want ze hebben steeds meer met hem te maken. Zeker omdat hij taken van ons over moet gaan nemen. Wij zijn hier maar voor korte duur en hij blijft. We gaan er voor. Vol goede moed! We sturen en begeleiden niet alleen de kinderen, maar zijn ook volwassenen aan het sturen en begeleiden. Vanavond zelfs op hetzelfde moment. Wederom dachten we: Snap jij het? Snap ik het?

Voor iedereen… groetjes en dikke zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX