Aanvaringen! Tja… part of the deal.

Nou het sleutel/slotprobleem van ons huisje, gastenverblijf is opgelost. Ze zijn het komen maken. Het was een kwestie van slot eruit halen, wat grafiet erin laten lopen en vervolgens is er nog flink tegen de deur getimmerd en tegen de vergrendelingen. Toen… ja… toen ging de deur weer open en dicht en het slot kan dus weer gebruikt worden. Gelukkig weer in ons eigen bedje slapen! Op maandag heb ik een flinke aanvaring gehad met de night manager. Waarover… een stomme rol plakband. Het was echter de druppel die de emmer bij mij deed overlopen. We hadden plakband (scotch) gekocht en ook een rol speciaal voor op het kantoor. Komt er op maandag één van de kinderen naar ons toe rennen en vertelt dat er voor de keuken plakband nodig is en de night manager het niet wil geven. Ik ben er naar toe gegaan. Hij zei dat het er niet meer was. Ik uitgelegd dat wij speciaal voor het kantoor plakband hebben gekocht, aan de binnenkant nog extra opgeschreven “office”. Nee hoor… op. Onmogelijk zo’n dikke rol. Ik kreeg het toen echt…..  Na het voorval van de sjaal die hij per se wilde hebben (niet draagt en nergens te vinden is), de shampoo en waspoeder (waarschijnlijk ook mee naar huis), het niet regelen van de internet tijden voor de secondary students en het slecht regelen van het busgeld voor dezelfde studenten. Okay, dan is plakband niet echt een reden om kwaad te worden, maar ja… ik werd het wel. De plakband is misschien ook wel naar huis gegaan. Ik heb vervolgens een nieuwe plakband rol meegegeven voor de keuken. Die was net binnen gekomen bij de grote boodschappen. (Hij had die ook geweigerd te geven aan de keuken). Aan heel zijn houding konden we merken dat hij heel goed wist waar het over ging én dat de plakband dus weg was naar en plek waar het niet hoeft te zijn. Hij lijkt wel één van de kinderen. Gelukkig heeft Stanny mij een beetje kunnen afremmen.

Dinsdag had ik bijna een zelfde ervaring. Dit keer echter met de leerkrachten van de school. De leerkrachten lieten de huismoeders ’s morgens komen om hen de les te lezen over de kinderen. De kleding die niet schoon genoeg zou zijn, het huiswerk wat niet af was, dat de kinderen geen sokken droegen enz. enz. Dit gewoon onder lestijd en waar de kinderen bij waren. Ik kon hier niet zo goed tegen. Ten eerste ging het om kinderen waar geen huismoeder voor is op dit moment, dus de aanwezige huismoeders kunnen daar niet zo heel veel aan doen. Ten tweede moeten de leerkrachten les geven, dat doen ze al te weinig. Ten derde… de leerkrachten kunnen dit tegen mij vertellen omdat ik de huismoeder training geef. Ik moest de leerkracht er tot drie keer toe van overtuigen dat het moest stoppen, omdat het ten koste gaat van het lesgeven aan de kinderen. Vervolgens heb ik gezegd dat dit om 16.00 uur besproken moest worden. Dan is de school klaar. Nou… om 15.30 uur wilden de leerkrachten naar huis gaan, maar toen heb ik ze bij elkaar geroepen en Tsatsaa (één van de huismoeders die wel vaker vertaald) laten komen. Toen ontstond er een heftige discussie met de leerkrachten over werktijden, lestijden en wie wat doet naar de huismoeders toe. Ik werd best boos omdat de leerkrachten vonden dat ze zo hard moeten werken. Nou… dat schoot bij mij verkeerd. We twijfelen al aan de kwaliteit van het lesgeven in de ochtend. Maar er wordt na de lunch niets meer door hen gedaan, zeker niet aan extra curriculum en extra begeleiding van kinderen die het nodig hebben en zij zeggen zelf dat wel te doen.  Ik benoemde dit en sprak ze ook aan over hun veelvuldig gebruik van het mobieltje, het lezen van magazines en het langdurig met elkaar kletsen in de klas of in de hal. Oeps… wat durfde ik nu toch te zeggen! Het telefoneren was echt nodig, want ze zien hun kinderen haast niet omdat ze zo lang van huis zijn. De hoofdonderwijzeres verdedigde zich dat ze iedere dag met het ministerie van onderwijs moet bellen en de inspectie. We gingen gelukkig goed uit elkaar. Het gevolg was wel dat de dag erna ’s morgens in de klassen wel beter werd gewerkt. Helaas was het maar éénmalig! Didi moest er enorm om lachen. Ze valt hier al langer over naar de leerkrachten en het verhaal over het ministerie en de inspectie is echt compleet verzonnen.  Ach ja… hoe gaan we dit nou toch veranderen. We hebben er wel een idee over. Maar dat kan niet zomaar één twee drie.  

Op  donderdag konden we de school niet in. Het slot van de deur van de school was bevroren. Het is intussen echt heel koud tijdens de nachtelijke uren. (-45)We konden er niet in. Ja… door het raam! Dus… iedereen door het raam. Toen de leerkrachten kwamen moesten die ook door het raam. Dit leverde veel hilariteit op bij de kinderen en bij ons. Zeker bij de drie toch behoorlijk gezette leerkrachten. (De kinderen hadden er al lol om voordat de leerkrachten er waren.) Maar… ze zijn naar binnen gekomen.

Vrijdag naar Ulaanbaatar in plaats van a.s. zondag. We moesten bij het Immigratie kantoor ons paspoort en de werkvergunning op halen. Yes! We hebben het eindelijk! We zijn nu officieel in het land en met werkvergunning! Hé hé! Dat twee van die plastic kaartjes zo lang op zich hebben moeten laten wachten. We hebben om 16.00 uur Enkhzul opgehaald van haar school. Dit is een 11 jarig meisje van Lotus die in UB intern zit op haar school. Ze zit op de Music and Ballet College. We kregen natuurlijk meteen een rondleiding van haar. Ze was helemaal enthousiast dat wij er waren. Een stukje van haar les gezien, haar klas, haar school, haar leerkrachten en de dormitory waar ze slaapt met nog drie andere meisjes van haar school. Fantastisch om op die school rond te lopen. Overal hoor je muziek, zang en zie je mensen bezig met muziek en dans. Gezellige drukke, maar gestructureerde school. We kregen een beetje het idee van de serie “Fame” en ”Glee”, maar dan in Oostblok sfeer. Dezelfde avond lag Enkhzul met heftige koorts op bed. Gelukkig ging het de dag erna een heel stuk beter met haar.

Op zaterdag hebben we de school aangekleed in de Kerstsfeer. De kerstbomen neergezet en de Kerstman er tussen in. Alsof hij de bomen verkoopt. Op zaterdag avond kwam de dansdocent verschillende kinderen dansles geven. Dat heeft ons de gehele avond gekost. We waren in de school, computer in gebruik en daarna opruimen. Zelf hebben we niets kunnen doen. Zondag we een tweede intensieve dag. Nadat we hadden ontbeten hebben we de eetzaal schoon gemaakt. Dit was heel hard nodig. In de keuken waren ze ook bezig. Dit allemaal n.a.v. de “Style your dine” wedstrijd. We hebben uiteindelijk de borden / ontwerpen / schilderijen die de kinderen per huis hebben gemaakt opgehangen en de bijbehorende tafelkleden op de tafel gelegd. Het zag er meteen een stuk huiselijker uit. De grote foto collage die we vanuit NL hadden meegenomen van ons bezoek in april – mei 2011 hebben we ook op kunnen hangen in de eetzaal. De reactie van de kinderen op de veranderde eetzaal was erg positief. Je had de gezichten moeten zien en de spanning moeten voelen m.b.t. de wedstrijd. Welk huis heeft nu toch gewonnen. De keuze was erg moeilijk, want eigenlijk had ieder huis er erg veel tijd, energie en fantasie in gestopt. Helemaal fantastisch! Het heeft veel teweeg gebracht in de huizen met een positief resultaat. Er zit nu ook een beloningsysteem aan vast gekoppeld. Als ze in 40 dagen 30 sterren weten te behalen met het schoon houden van hun tafel, banken en krukken plus rondom de tafel gaan ze met hun huis naar de film. Nou… dat viel in hele goede aarde. Er werd meteen na afloop opgeruimd. Trots op het resultaat verlieten ze voldaan de eetzaal. ’s Avonds was het weer oefenen voor het dansen. Dit keer tot 23.30 uur. Dus… het was voor ons wederom een latertje. De jongste kinderen waren echt helemaal bekaf. Maar… morgen komt Coca Cola naar Lotus Children’s Center om alvast New Years Party te vieren. Een filmploeg komt mee. Het is natuurlijk één grote pr stunt voor Coca Cola Mongolië, echter het levert ook een flinke donatie op voor het weeshuis en de kinderen krijgen blijkbaar ook nog cadeautjes. We zullen zien wat de dag van morgen ons gaat brengen. We hebben er zin in, zien ook een beetje op tegen de chaos die het te weeg zal brengen, maar de kinderen hebben er erg veel zin in! Nou… en daar gaat het om.

Hoe is het in Nederland afgelopen met het ontwricht raken van het verkeer door de sneeuw? En… tjemig… wat een vreemde berichten uit ons kikkerlandje komen hier in Mongolië zelfs binnen. Geert Wilders vindt dat de dood van de grensrechter niet komt door een voetbalprobleem, maar door een Marokkanenprobleem. Wat moet je toch met zo’n kerel in de Tweede Kamer. HELP!!! We zijn blij dat we hier zijn. Hoeven we ons niet te schamen voor dit soort vreemde uitspattingen. Wij dealen wel met de problemen hier in het weeshuis en genieten van de kinderen en maken ons daar druk om. Dat is in ieder geval prettiger en levert tenminste energie op. Dit in tegenstelling tot die domme uitspraken van één van de Nederlandse politicus. En sneeuw… het ontwricht hier het verkeer niet! Het geeft alleen voor ons twee problemen, wij onhandige klungels die niet in de sneeuw en op glibberige oppervlaktes kunnen lopen. Het geeft dan ook veel hilariteit bij iedereen als ze ons zien lopen. Dat hebben we nog niet kunnen filmen. Doen we ook niet.

Voor iedereen… groetjes en dikke zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX