Verschuiving van werkzaamheden.

Zondag 25 november was het ’s-avonds een rommeltje met het op tijd naar bed gaan van de kinderen. Vooral voor de primary leerlingen. We waren helemaal teleurgesteld. Op zich was het natuurlijk wel logisch en begrijpelijk na een rommelige vakantie periode. Thank G was het echter op maandag echt helemaal super. Al de primary kinderen lagen om 21.00 uur in bed met gepoetste tanden en schone handen, voeten en gezicht. Gelukkig het is toch niet helemaal weggezakt. We hoeven niet helemaal van voor af aan te beginnen. Maandag ging het op school gelukkig heel goed. De kinderen zaten meteen in het juiste ritme. In de middag hadden we hier in het kantoor een uitvoerig gesprek met twee jongens van Lotus die nog in Yarmak wonen. (Waar Lotus voorheen heeft gezeten met het weeshuis.) Deze twee jongens trekken sterk hun eigen plan en hebben al veel te vaak nieuwe kansen gekregen. Eentje was in het verleden betrokken bij diefstal en alleen omdat hij te jong was kon hij niet vervolgd worden. De andere, nog iets jonger, had daar ook mee te maken. De derde die in Gachuurt woont heeft wel vast gezeten, maar is vrij gekomen omdat hij er slechts zijdelings bij betrokken was. Hij was erbij, maar verder niets. Echter… nu trekt hij nog steeds naar de anderen. De invloed van de twee in Yarmak is niet goed voor hem. We proberen hem in Gachuurt te houden en extra te begeleiden. Als hij hier is is hij vrolijk, opgeruimd en helpt graag. Is hij in Yarmak geweest komt hij depressief terug. We zullen hier hard aan moeten werken. Helaas is hij zondagavond vertrokken. We kregen hem niet meer te pakken op zijn mobieltje. (uitgeschakeld) We hadden sterk het vermoeden dat hij naar Yarmak is gegaan.

Er was ’s-avonds nog een teenager meeting met de staff en de maatschappelijk werkers. Dit ging o.a. over de nieuwe kindverdeling in de huizen. Naar aanleiding van mijn observatie van de afgelopen drie maanden hadden we een voorstel ingediend om de huizen op nieuw in te delen bij Didi en Bolormaa. Sommige kinderen zaten verkeerd, kregen een verkeerde invloed door de oudere, maar sommige ouderen zaten bij te jonge kinderen waardoor ze niet voldoende kunnen ontwikkelen op sociaal en emotioneel vlak. Dit voorstel hebben we zondagavond met Didi besproken en op maandag besproken met de staff (Didi en Bolormaa) en een maatschappelijk werker. Ze vonden het een goed onderbouwde verdeling en stonden er achter. Dezelfde avond is het plan dus aan de secondary leerlingen voorgelegd en op dinsdag vindt de verhuizing van het ene naar het andere huis plaats voor de kinderen die naar een ander huis gaan.

Dinsdag avond kwam de jongen terug die was vertrokken. Hij was inderdaad naar Yarmak gegaan terwijl hij eigenlijk in Gachuurt woont. Hij kwam zich wel meteen melden bij Stanny en mij. Dat is goed. Hij had nog niet nagedacht en geen oplossingen bedacht. Hij weet nog echt niet wat hij met zijn toekomst wil. In ieder geval niet in Gachuurt blijven. Maar ja… hoe verder? Hij heeft er zelf nog geen idee over. De rest van de week is hij wel gebleven en ging zich steeds beter voelen. Hij heeft geholpen met verschillende dingen voor ons en genoot van de aandacht die hij kreeg.

Langzaam maar zeker vindt er een verschuiving van werkzaamheden plaats voor ons. ’s-Morgens op school blijft het hetzelfde. Het les geven aan de groepen gebeurt nog iedere keer. We merken ook dat de kinderen de Engelse taal goed oppikken. We hebben echt gesprekken met ze. Andere medewerkers merken het verschil duidelijk. Onze taak is vooral om naast de kinderen van goede lessen te voorzien te zorgen voor een goed bestede dag door de leraren. Ze zijn behoorlijk lui en geven niet goed les. Het merendeel van de tijd wordt besteed aan rekenen en schrijven. En dan is het vooral copieren van een boek. Zonde! Deze kinderen hebben echt wel potentie. De leerkrachten hebben het druk met eten, hun mobieltje en tijdschriften lezen. Nu komt de ongeduldigheid en directheid van Stanny goed van pas. Ze gaat er met de zweep over. (Wel erg zachtjes hoor.) Er moet echt verandering komen voor de kinderen van de primary school. Wat Stanny vooral bezig is met de Engelse taal en een stuk organisatie, ben ik meer en meer bezig met het stuk sociaal emotionele ontwikkeling. Voor ons beide geld ook dat we steeds meer contact krijgen met de oudere kinderen. Ze komen met van alles en nog wat naar ons toe. Ze hebben gemerkt dat we strikt zijn en consequent, maar… hierdoor weten ze waar ze aan toe zijn. De rechtvaardigheid wordt erg gewaardeerd.

Je zult het niet geloven, maar we hebben nu even alle tijd van de wereld. Tenminste dat denken we. Hoezo? Gisteren avond (zaterdagavond) konden we ons huisje niet meer in. Slot van de deur (Chinese kwaliteit) kapot. Hoezo en wat? Niemand weet het. Iedereen was aan het helpen. De kinderen, de wachter, Didi... erg grappig allemaal. En dat in de kou! Brrr… aan het eind waren mijn tenen zowat bevroren. In ieder geval... iedereen was bezorgd en de kinderen wilden allemaal dat we in hun huis kwamen slapen. In de Baby House sliepen ze al, dus vannacht hebben we daar  geslapen. Die werden niet gestoord door onze aanwezigheid, dus de rust bleef bewaard. Als de deur vandaag niet gemaakt kan worden slapen we vanavond op school. De kinderen denken op dit moment dat we er niet zijn. Vrijdag zijn we naar UB geweest, dat doen we normaal op zondag en op dit moment denken ze dat we dus naar Ulaanbaatar zijn. We sliepen dus gisteren avond in het baby huis en toen werd er op de deur geklopt. De huismoeder van één van de huizen stond om 22.00 uur voor ons met de mededeling dat ze ging vertrekken. Ze had er genoeg van dat de kinderen zo brutaal zijn en niet naar haar luisteren. Ze moest huilen en was erg verdrietig. We zijn naar het huis gegaan en hebben een gesprek met de kinderen gehad. Het zijn vooral twee kinderen die de leiding nemen in dit verhaal. De rest volgen dan. Shit… we waren net zo blij dat we zoveel huismoeders hadden. We zullen vandaag met hen een gesprek aangaan samen met de maatschappelijk werker. Gisterenavond was het te laat om het af te sluiten. Dat gaan we vandaag dus doen.

Oh ja… bijna vergeten door alle dingen die hier gebeuren. We zijn dus op vrijdag naar UB gegaan omdat we naar de Immigation Office moesten. Ja… eindelijk duidelijkheid. We krijgen dus ons visum en werkvergunning. Het ging er allemaal giga bureaucratisch aan toe. We werden van het ene loket naar het andere gestuurd. We hebben op wel tien verschillende papieren een handtekening moeten zetten en hebben in totaal een bedrag van (omgerekend) € 326,00 betaald. Nou ja… altijd nog goedkoper als twee tickets en verblijfkosten in b.v. Korea. We hebben de registratie van de school op deze manier teweeg gebracht. De hoofdonderwijzeres had dit moeten doen, maar heeft dit nooit gedaan sinds de verhuizing. Plus, de school stempel is opnieuw gemaakt. Die was ze kwijtgeraakt. Stempels zijn hier in Mongolië erg belangrijk. Dat allemaal doordat we dus een werkvergunning nodig hebben. Het geld wat we nu betaald hebben verdwijnt grotendeels in zakken van mensen in het immigratie kantoor. Tjemig… wat een gedoe. Maar… aanstaande vrijdag kunnen we vanaf 14.00 uur alles ophalen. Gelukkig! Een zorg minder. We hoeven het land niet meer uit en kunnen gewoon lekker doorwerken.

Het is hier intussen goed winter! Overdag is het soms al -25 graden en ’s avonds is het zelfs al -35 geweest. We glibberen en glijden hier wat af als we buiten zijn. We zijn warm genoeg gekleed en onze laarzen zijn voldoende warm. Echter de zolen zijn voor Mongolië eigenlijk iets te glad. Dus… als we rondlopen moeten we opletten.

Voor iedereen… groetjes en dikke zoenen,

XXXSTANNY&FRITZXXX